توضیح: کهکشان‌ها نه تنها برای آنچه از آن‌ها قابل مشاهده است، بلکه برای آنچه که نامرئی است، جذاب هستند.
کهکشان مارپیچی بزرگ NGC 1232، که با جزئیات زیاد توسط یکی از تلسکوپ‌های بسیار بزرگ ثبت شده است، مثال خوبی برای این موضوع است.
بخش مرئی آن تحت سلطه میلیون‌ها ستاره درخشان و غبار تاریک است که در چرخش گرانشی بازوهای مارپیچی که به دور مرکز می‌چرخند، گرفتار شده‌اند. خوشه‌های ستاره‌ای باز (Open clusters) حاوی ستارگان آبی روشن را می‌توان در امتداد این بازوهای مارپیچی دید، در حالی که خطوط تاریک غبار متراکم بین ستاره‌ای را می‌توان دید که بین این خوشه‌ها پاشیده شده است.
بخش کمتر مرئی، ولی قابل تشخیص، میلیاردها ستاره معمولی کم نور و گستره وسیعی از گاز بین ستاره‌ای هستند، که با هم دارای چنان جرم بالایی هستند که بر پویایی بخش درونی کهکشان سیطره یافته‌اند.
تئوری‌های پیشرو نشان می‌دهد که حتی مقادیر بیشتری از ماده، به شکلی که ما هنوز نمی‌شناسیم، نامرئی هستند. این ماده تاریک (dark matter) فراگیر تا حدی برای توضیح حرکت ماده مرئی در نواحی بیرونی کهکشان‌ها مفروض شده است.
منبع: ناسا
NGC 1232: A Grand Design Spiral Galaxy
2024 January 3
Image Credit: FORS, 8.2-meter VLT Antu, ESO
