زنبورها چگونه عسل درست می‌کنند؟

زنبورها موجودات بسیار مهمی هستند و ما عاشق عسلی هستیم که آن‌ها تولید می‌کنند. در واقع، برخی از دوستان ما اخیراً در مورد این‌که دقیقاً چگونه زنبورها، این ماده‌ی خوشمزه را درست می‌کنند، سؤال داشتند.

بیش‌تر ما هیچ‌وقت جرأت نکرده‌ایم به داخل یک کندوی زنبور نگاه کنیم. آیا یک کندوی معمولی پر از اجاق‌های کوچک، قابلمه‌های آشپزی و همزن دستی است؟

نه کاملاً ! فرآیند واقعی ساخت عسل بسیار شخصی‌تر از آن است!

این فرآیند زمانی آغاز می‌شود که زنبورها به شکار می‌روند. زنبورهای کارگر مسن‌تر از کندو خارج می‌شوند و به دنبال گل‌هایی می‌گردند که پر از شهد (nectar) هستند. بسته به هوا و زمان سال، ممکن است مجبور شوند چندین مایل پرواز کنند تا گل‌های مورد نیاز خود را پیدا کنند.

وقتی زنبورها گل‌ها را می‌بینند، به سمت آن‌ها می‌روند و با زبان‌های بلند و نی‌مانندشان شهد گل را می‌مکند، که بسیار شبیه به آب شکر است. با این حال، آن را هضم نمی‌کنند. شهد در معده اضافی آن‌ها (که به آن چینه‌دان گفته می‌شود) برای حمل و پرواز به خانه ذخیره می‌شود. زنبورها ممکن است صدها گل را برای پر کردن معده خود با شهد بازدید کنند.

در طول پرواز بازگشت، شهد با آنزیم‌های موجود در معده مخلوط می‌شود. این آنزیم‌ها به آرامی ترکیب شیمیایی شهد را تغییر می‌دهند تا فرآیند تبدیل آن به عسل آغاز شود. قند پیچیده (ساکارز) موجود در شهد، طی این فرآیند، که به نام وارونگی یا تبدیل شناخته می‌شود (inversion)، به قندهای ساده (گلوکز و فروکتوز) تجزیه می‌شود.

در کندو، زنبورها شهد را به دهان زنبورهای کارگر جوان‌تر قی می‌کنند (regurgitate) یا به طور ساده‌تر بالا می‌آورند، جایی که فرآیند تجزیه بیش‌تر ادامه پیدا می‌کند. فرآیند بالا آوردن شهد چندین بار تکرار می‌شود تا شهد به طور کامل تجزیه شود و در نهایت در سلول‌های کندو جای‌گذاری می‌شود.

شهد ریخته شده هنوز شبیه عسل نیست، زیرا بیش از حد رقیق است (حدود ۸۰٪ آب). زنبورهای کندو سریعاً شروع به باد زدن شهد تازه با بال‌هایشان می‌کنند تا فرآیند طبیعی تبخیر سرعت بگیرد. زمانی که محتوای آب شهد به حدود ۱۴-۱۸٪ کاهش یابد، شبیه به ماده غلیظ و طلایی که ما به عنوان عسل می‌شناسیم، می‌شود.

وقتی زنبورها از کیفیت عسل راضی شدند، سلول‌های کندو را با یک ترشح مایع از شکمشان مهر و موم می‌کنند. این ترشح به موم زنبور (beeswax) تبدیل و سخت می‌شود، که به جلوگیری از ورود هوا و آب به عسل کمک می‌کند. عسلی که به این صورت ذخیره شده، به مدت نامحدود قابل نگهداری است. این ویژگی آن را به منبع غذایی ایده‌آل برای حفظ شادی و سلامت زنبورها در طول زمستان طولانی و سرد تبدیل می‌کند.