تصویر نجومی روز ناسا: منطقه رتیل
سحابی رتیل (Tarantula Nebula) که به نام 30 ماهی‌زرین (30 Doradus) نیز شناخته می‌شود، بیش از هزار سال نوری قطر دارد، و یک ناحیه غول‌پیکر تشکیل ستاره در کهکشان اقماری نزدیک ما، ابر ماژلانی بزرگ (Large Magellanic Cloud) است.
در فاصله حدود 180 هزار سال نوری از ما، این بزرگترین و خشن‌ترین منطقه تشکیل ستاره است که در کل گروه کهکشان‌های محلی این اطراف شناخته شده است.
این رتیل کیهانی، در سراسر این منظره باشکوه که مجموعه‌ای از داده‌های تصویری از تلسکوپ‌های بزرگ فضایی و زمینی است گسترش دارد.
در درون رتیل (NGC 2070)، تشعشعات شدید، بادهای ستاره‌ای، و شوک‌های ابرنواختری حاصل از خوشه‌ی جوان مرکزی متشکل از ستارگان پرجرم که با نام R136 فهرست‌بندی شده‌اند، به درخشش سحابی انرژی می‌دهند و رشته‌های عنکبوت/رتیل‌مانند را شکل می‌دهند.
در اطراف رتیل، نواحی ستاره‌زایی دیگری با خوشه‌های ستاره‌ای جوان، رشته‌ها و ابرهای حباب‌شکل منفجر شده وجود دارند. در واقع، این قاب شامل محل نزدیکترین ابرنواختر در دوران مدرن، موسوم به SN 1987A، در پایین سمت راست تصویر است.
این میدان دید غنی، حدود 2 درجه یا 4 ماه کامل در صورت فلکی جنوبی ماهی طلایی (Dorado) را در بر می‌گیرد. اما اگر سحابی رتیل نزدیکتر می‌بود، مثلاً اگر مانند سحابی ستاره‌ساز شکارچی (Orion Nebula) در خود کهکشان راه شیری در فاصله 1500 سال نوری بود، نیمی از آسمان را اشغال می‌کرد.
منبع: ناسا