ماه را به عنوان همسایه مهربان خود می‌شناسیم که خودش را نیز از رفتن یا فرار از مدارش حفظ می کند. ما او را به اندازه کافی دوست داریم، اما اگر او نقل مکان کند، نگرانی اصلی ما این نیست که او رفته است، بلکه ترس ما از این است که کسی جای او را بگیرد!
در نظر داشته باشیم که ماه تا حدی از همان مواد سیاره خودمان ساخته شده است. این اتفاق زمانی رخ داد که زمین یک نوزاد گدازه مذاب با 30 میلیون سال سن بود. در آن هنگام، یک جسم غول‌پیکر به زمین برخورد کرد و زمانی که به فضا پرتاب شد، بخشی از گوشته زمین را نیز با خود برد. این جسم با گوشته داغ زمین ادغام شد و ماه را تشکیل داد. یک میلیارد سال پیش، ماه از نظر زمین‌شناسی فعال نبود اما این بدان معنا نیست که ماه هیچ کاری برای ما انجام نمی دهد. به چند چیز نگاهی بیندازید که اگر ماه ما به محل دیگری برود یا اگر هرگز به محل الان خود منتقل نمی‌شد، از دست می‌دادیم.
شاید واضح ترین بلای یک ماه غایب، تغییرات جزر و مدی باشد. اگر ماه بر اقیانوس‌های ما تأثیر نمی‌گذاشت، جزر و مد تقریباً یک سوم اندازه فعلی بود. در آن حالت، خورشید بر تغییرات جزر و مدی «تسلط» می‌یافت و مسئول اصلی جزر و مد زمین می‌شد، اما نیرویی مشابه ماه نداشت.
ماه، همچنین، بر ارتفاع آب اقیانوس تأثیر می گذارد. کشش گرانشی ماه باعث ایجاد “برآمدگی” آب در اطراف وسط زمین (استوا) می‌شود. به عبارت دیگر، قطب‌ها آب کمتری نسبت به خط استوا دارند. اگر ماه وجود نداشت، برآمدگی آب پراکنده می‌شد و به سمت قطب‌ها می‌رفت.
ماه همچنین به کاهش سرعت چرخش زمین کمک می‌کند. در واقع، ماه، هر روز اندکی سرعت ما را کاهش می‌دهد. اگر ماه نداشتیم که سرعت چرخش ما را کاهش دهد، یک چرخش کامل زمین به دور خود یعنی یک شبانه روز ما فقط 6 ساعت طول می‌کشید. اگرچه ممکن است این موضوع جالب به نظر برسد، ولی به خاطر داشته باشید که با این اتفاق به انواع عواقب منجر می‌شویم. برای بخشی از مردم زمین باد و طوفان افزایش می‌یابد، اما احتمالاً بر چگونگی تکامل حیات در سیاره ما نیز تأثیر می‌گذارد. تنها با چند ساعت کوتاه روشنایی روز و تاریکی، چه کسی می‌داند چه گیاهان و حیواناتی می‌توانستند رشد کنند یا از بین بروند.
و البته موضوع محور زمین هم وجود دارد. ماه ما یعنی سیاره ما را تثبیت می کند تا آن شیب 23 درجه‌ای را حفظ کنیم که فصول و محیط های ملایم را ایجاد می کند (خط محور زمین نسبت به صفحه مدار گردش زمین به دور خورشید یک زاویه 23 درجه‌ای دارد). بدون ماه، ما ممکن است یا قائم شویم یا به طرفین منحرف شویم (یعنی محور زمین از زاویه 23 به سمت 0 یا 90 درجه تغییر زوایه دهد). با انحراف نزدیک به صفر درجه، ما به سختی می‌توانیم چند دقیقه خورشید را ببینیم یا اگر به سمت زاویه قائم انجراف بیابیم، مانند اورانوس، با شیب 97 درجه‌ای خود، ممکن است خود را در 42 سال مداوم نور خورشید و به دنبال آن 42 سال تاریکی ببینیم.
و در نهایت، به این مورد آخر فکر هم نکنید! بدون نور ماه در کنار ما، زمین بسیار تاریک خواهد بود.
منبع: howstuffworks.com
نویسنده مطلب: Kate Kershner
سلام، خیلی خیلی جالب و باحال بود دمتون گرم اطلاعات خیلی قشنگی رو بهم دادید